Als ik afscheid neem
van de zee en me telkens
weer omdraai en denk: nu
nu zie ik haar voor het laatst
hoe ze daar ligt en beweegt
stil of golvend tegen het zand
de kleur van de lucht
de geur van de wind
en als ik even verder loop
is ze weg, voorgoed verdwenen
niet op te roepen, onkenbaar
verscholen achter de duinrand.
Ik wacht op de roeiboot
uit de kamer.
Hij moet naar binnen drijven.
Ik zal hem iets het land
op trekken
tot hij stil
ligt en wachten tot de avond.
Pas in het donker weg-
varen met mijn rug
de kamer binnen varen.
==
De nacht is een bed
dat mij warmte onttrekt
tot ik als een schil blijf liggen..
Ook in de zon geen warmte
uitzicht naar niets dan de verte
verdampend licht in de randen.
Waar zijn de vogels?
Kunnen ze blijven zweven?
Hoe klinken hun stemmen?
Wie hier verdwaalt zoekt
tevergeefs een steunpunt.
Het water lokt tot verdrinken.
Dagen nu al dwaal ik langs
het water. Waar zal ik belanden?
Ik zie geen overkant.
Als het water wegtrekt
zie ik sporen van leven:
wier, mosselschelpen, gruis.
De vreugde van het denken
dat je er aan komt, fietsend
langs het kanaal, af en toe
kom je omhoog om de trappers
aan te zetten en je kijkt
naar waar je wilt komen
je hijgt een beetje en als je
langs me komt en me groet
glimlach je, ik zie je blije
mond, hoor ik nu ook je stem
soms ben ik te vroeg of te laat
ik kijk naar de bocht, je bent
donker gekleed, je doemt op
uit de bomen langs het kanaal
daar kom je dan toch, een beetje
slingerend, verbaasd dat ik er ben.
René van Woudenberg veronderstelt dat het bestaan van God door wetenschap aannemelijk gemaakt kan worden.
Van belang is daarbij de ordelijkheid van de fysische wereld.
Ik vraag mij af of de fysische wereld wel zo ordelijk is. Natuurlijk, de planeten draaien hun ordelijke baan, maar er zijn toch vele verschijnselen in de fysica die wijzen op onordelijkheid. Ik wijs alleen maar op onvoorspelbare mutaties en op de onvoorspelbaarheid van verschijnselen in de quantumfysica. Maar misschien ligt daarachter wel een orde die we niet kennen en zeker nog niet begrijpen.
Van Woudenberg doet me denken aan de EO-dominee die een doorgesneden rode kool liet zien als bewijs van Gods bestaan. Vandaag nog zag ik hoe ingewikkeld de vleugelslag van een kolibrie was, waardoor hij stil kon staan voor een bloem om nectar te zuigen. Gelovigen zeggen dan dat zoiets toch om het bestaan van een goddelijke schepper schreeuwt. Of denk aan de geheimzinnige eigenschappen van water, die het leven hebben mogelijk gemaakt.
Van mij mag je de natuur een wonder noemen, als je daar dan maar mee bedoelt dat we er weinig van begrijpen. Je mag ook in God geloven, als je maar niet denkt dat Hij wetenschappelijk aannemelijk gemaakt kan worden.
Zo helder is het niet zo zelden
hier aan de zee, waar de wolken
schijnen in het water, kijk
daar is het blauw, daar lichtgrijs
en waar de visser zijn lijn ophaalt
is het zo doorzichtig en scherp
dat de lijn breekt en zijn lood
op de bodem blijft
tussen de witgepokte stenen.
Het water een spiegel, geen metafoor
en landinwaarts de stralende waterhemel.
Alles staat in lichtelaaie
te weerkaatsen, waterglans
en lichtgezicht
een durend magnesiumlicht
lichtscheermes, brandhelder.
De visser herstelt kalm zijn lijn
werpt zijn nieuwe lood
dwars door het glas.
==
